او...

در باز شد

و او با فانوسش به درون وزید.

زیبایی رها شده ای بود

و من دیده به راهش بودم:

رویای بی شکل زندگی ام بود

عطری در چشمم زمزمه کرد.

رگ هایم از تپش افتاد.

همه ی رشته هایی که مرا به من نشان می داد

در شعله ی فانوسش سوخت:

زمان در من نمی گذشت.